The dark sides of Vogue

Vollere modellen op de cover
van de Italiaanse Vogue

Zoekopdrachten als schaduwzijde Vogue en negatieve kanten Vogue leveren niets op.
Heb je echter Anna Wintour ooit horen zeggen dat ze liever werkt met wat vollere modellen? Grace Coddington liet ooit weten in een interview met The Cut dat er soms per ongeluk te dunne modellen worden gebruikt. 'Je boekt de meisjes in de veronderstelling dat ze een bepaalde maat hebben. Maar dan komen ze op de dag van de shoot bij je aan, en dan zijn ze ineens veranderd in zo'n anorexia-geval'. Grace vindt dat modellen erg slank moeten zijn maar dat meisjes het niet moeten doortrekken tot in het extreme. 'Maar omdat het in de regel nog kinderen zijn, slaan ze erin door'. Modellen beginnen al op hele jonge leeftijd, een goed voorbeeld is het model voor Miu Miu Hailee Steinfel (14 jaar). Als modellen de leeftijd van 25 bereiken is dat redelijk oud. Veel dames van onze leeftijd zijn erg gevoelig (niet altijd bewust) voor zulke dunne modellen en zullen koste wat kost proberen er zo uit te zien. Dit kan heel slecht zijn voor je gezondheid. Het komt voor dat meiden overlijden, ze vallen letterlijk levensgevaarlijk veel af, omdat hun verteld is dat ze te dik zijn. Gelukkig komt het tegenwoordig voor dat er 'stevige modellen' (maatje 40 hoogstens) te zien zijn in Vogue. Dit is echter meer uitzondering dan regel. 


Een andere dark side van Vogue is de tirannie waarmee Anna Wintour over de redactie heerst. Nieuwe ideeën worden genadeloos afgekeurd, meestal met een reactie als 'Dat hebben we al gedaan' of kortweg 'Nee'. Zoals in The Devil Wears Prada te zien was, was het tuiten van de lippen voldoende informatie voor een designer om zijn gehele collectie te veranderen. Dit is natuurlijk niet helemaal waar maar als Anna het ergens niet mee eens is, zal ze dat laten merken ook. Menig designer krijgt zowat een zenuwinzinking door een bezoek van Anna. De reden waarom iedereen dit gedrag goed blijft keuren is simpelweg omdat ze het kan maken. Ze is machtig, ze staat bovenaan de fashion industry. Door haar hoge eisen streven alle redactieleden elke keer naar het beste van het beste. Of dit ook op een vriendelijke manier kan? Wij denken van wel. Het zou de gezondheid van haar werknemers wel ten goede komen.

In dit filmpje zie je de schrikbarende overeenkomsten tussen Miranda (The Devil Wears Prada) en Anna Wintour (The September Issue). 

Als je dan toch naar reclame moet kijken...
dan maar een leuke.

Als laatste kritiekpunt van vandaag... het oneindige aantal bladzijdes met advertenties. Je kan ervan uitgaan dat zeker de helft van het tijdschrift bestaat uit advertenties. Van Hermes tot H&M. De Vogue is vrij dik voor een tijdschrift, maar dat is niet zo gek met zoveel reclame. In de Vogue staan natuurlijk weinig goedkope merken, waardoor het enorm duur is het blad te maken. Voor één uitgave worden er miljoenen gespendeerd! Designers zijn natuurlijk regelmatig bereid hun kleren uit te lenen aan het blad maar de locaties, modellen, fotografen, personeel en andere zaken moeten gewoon betaald worden. De enige manier om niet in de min uit te komen zijn dan natuurlijk advertenties. Ook Vogue kan niet onbeperkt shoppen (sorry voor het verpesten van het sprookje).


Jullie zijn het natuurlijk niet gewend van ons dat we negatief praten over Vogue. Niets heeft echter alleen maar pluspunten, Vogue dus ook niet. Wij zien het als onze taak om dat aan jullie te laten zien. Nu stoppen we er weer mee!