Het is misschien wat aan de vroege kant om al aan eten te denken maar we hebben het nodig. Het is koud buiten. Het is glad buiten. Het is wit buiten. Het enige wat hier tegen helpt is een goede kop soep (en natuurlijk mijn favoriete, natuurlijk neppe, bontjas). Bij ons vanavond zelfgemaakte tomatensoep op het menu. Laat ons weten wat je eet tegen het koukleumen!
Vollere modellen op de cover
van de Italiaanse Vogue
Zoekopdrachten als schaduwzijde Vogue en negatieve kanten Vogue leveren niets op. Heb je echter Anna Wintour ooit horen zeggen dat ze liever werkt met wat vollere modellen? Grace Coddington liet ooit weten in een interview met The Cut dat er soms per ongeluk te dunne modellen worden gebruikt. 'Je boekt de meisjes in de veronderstelling dat ze een bepaalde maat hebben. Maar dan komen ze op de dag van de shoot bij je aan, en dan zijn ze ineens veranderd in zo'n anorexia-geval'. Grace vindt dat modellen erg slank moeten zijn maar dat meisjes het niet moeten doortrekken tot in het extreme. 'Maar omdat het in de regel nog kinderen zijn, slaan ze erin door'. Modellen beginnen al op hele jonge leeftijd, een goed voorbeeld is het model voor Miu Miu Hailee Steinfel (14 jaar). Als modellen de leeftijd van 25 bereiken is dat redelijk oud. Veel dames van onze leeftijd zijn erg gevoelig (niet altijd bewust) voor zulke dunne modellen en zullen koste wat kost proberen er zo uit te zien. Dit kan heel slecht zijn voor je gezondheid. Het komt voor dat meiden overlijden, ze vallen letterlijk levensgevaarlijk veel af, omdat hun verteld is dat ze te dik zijn. Gelukkig komt het tegenwoordig voor dat er 'stevige modellen' (maatje 40 hoogstens) te zien zijn in Vogue. Dit is echter meer uitzondering dan regel.
Een andere dark side van Vogue is de tirannie waarmee Anna Wintour over de redactie heerst. Nieuwe ideeën worden genadeloos afgekeurd, meestal met een reactie als 'Dat hebben we al gedaan' of kortweg 'Nee'. Zoals in The Devil Wears Prada te zien was, was het tuiten van de lippen voldoende informatie voor een designer om zijn gehele collectie te veranderen. Dit is natuurlijk niet helemaal waar maar als Anna het ergens niet mee eens is, zal ze dat laten merken ook. Menig designer krijgt zowat een zenuwinzinking door een bezoek van Anna. De reden waarom iedereen dit gedrag goed blijft keuren is simpelweg omdat ze het kan maken. Ze is machtig, ze staat bovenaan de fashion industry. Door haar hoge eisen streven alle redactieleden elke keer naar het beste van het beste. Of dit ook op een vriendelijke manier kan? Wij denken van wel. Het zou de gezondheid van haar werknemers wel ten goede komen.
In dit filmpje zie je de schrikbarende overeenkomsten tussen Miranda (The DevilWears Prada) en Anna Wintour (The September Issue).
Als je dan toch naar reclame moet kijken...
dan maar een leuke.
Als laatste kritiekpunt van vandaag... het oneindige aantal bladzijdes met advertenties. Je kan ervan uitgaan dat zeker de helft van het tijdschrift bestaat uit advertenties. Van Hermes tot H&M. De Vogue is vrij dik voor een tijdschrift, maar dat is niet zo gek met zoveel reclame. In de Vogue staan natuurlijk weinig goedkope merken, waardoor het enorm duur is het blad te maken. Voor één uitgave worden er miljoenen gespendeerd! Designers zijn natuurlijk regelmatig bereid hun kleren uit te lenen aan het blad maar de locaties, modellen, fotografen, personeel en andere zaken moeten gewoon betaald worden. De enige manier om niet in de min uit te komen zijn dan natuurlijk advertenties. Ook Vogue kan niet onbeperkt shoppen (sorry voor het verpesten van het sprookje).
Jullie zijn het natuurlijk niet gewend van ons dat we negatief praten over Vogue. Niets heeft echter alleen maar pluspunten, Vogue dus ook niet. Wij zien het als onze taak om dat aan jullie te laten zien. Nu stoppen we er weer mee!
Wij lifestylenerds hebben geen idee of onze blog door mannen wordt gelezen. Onze broers werpen misschien een enkele keer een blik op de artikelen, dat weten we, maar van de rest van de mannen op deze aardkloot hebben we geen flauw idee of ze ooit van Lifestylenerds hebben gehoord. Om het lezen van de blog iets makkelijker te maken, is het wel handig om een verklarende woordenlijst bij de hand te hebben. Bij deze dus, mannen (en misschien vrouwen), een houvast voor nitwits.
Karl Lagerfeld
Arthur Baldwin Turnure (1857-1909)
Amerikaan, Oprichter van Vogue.
Chanel
Frans modehuis met aan het hoofd Karl Lagerfeld. Opgericht door de Franse ontwerpster Coco Chanel in 1909.
Condé Nast (1873-1942) Amerikaanse uitgever van veel tijdschriften, onder andere Vogue en Glamour. Is zijn carrière begonnen op de redactie van Vogue.
Cover met Blake Lively
Cover Voorkant van een tijdschrift, bedoeld als de echte eyecatcher.
The Devil wears Prada Boek (van Lauren Weisberger) en gelijknamige film (van David Frankel) over een fictief blad met fictieve personen. Eigenlijk is dit fictieve blad en de fictieve personen Anna Wintour en haar werknemers. In de film is Anna Wintour te zien als Miranda Priestly. The Devil Wears Prada is dus (losjes) gebaseerd op Anna Wintour (en haar stormachtige karakter).
Christian Dior
Dior Frans modehuis opgericht door de Franse modeontwerper Christian Dior (1905-1957) in 1946.
Fashionista iemand die ontzettend van mode houdt. Deze liefde voor mode is duidelijk terug te zien in de kledingstijl die het modemeisje (of jongen) er op na houdt.
Fashionvictim doorgeslagen fashionista. Kijkt niet meer naar de trends die bij haar passen, maar volgt klakkeloos de mode.
Flatjes van London Sole
Flatjes platte schoenen, meestal ballerina’s.
High heels
Front row Eerste rij bij een modeshow, bezet door toonaangevende personen.
High heels Engels woord voor hoge hakken.
Hotpants Extreem korte broekjes die wel eens voor een blaasontsteking zouden kunnen zorgen.
Korset volgens de Van Dale: nauwsluitend kledingstuk om een verkeerde houding te corrigeren.
Volgens ons: kledingstuk dat de taille zo ver insnoert dat ademhalen onmogelijk wordt.
Little black dress ook wel LBD genoemd. Vaak simpel zwart jurkje dat bij elke gelegenheid gedragen kan worden. Stofbesparend vanwege de -niet al te lange- lengte. Coco Chanel was niet de uitvindster van de LBD, maar wel degene die de jurk populair maakte.
Macarons Franse delicatesse. Vrij prijzig en moeilijk zelf te bakken (dat laatste is gebaseerd op eigen ervaring)De bekendste macarons komen van bakkerij La Duree in Parijs.
Manolo Blahnik In 1942 geboren schoenendesigner van de Canarische eilanden.
Mary Jane hoge hak met een bandje over de wreef. Vernoemd naar een stripfiguur uit Buster Brown.
Minirok spreekt voor zich: zeer korte rok, kan vaak doorgaan voor riem. Wordt ook wel belt skirt (riemrok) genoemd.
Nerds onze favoriete snoepjes, te koop bij America Today.
illustratie van Piet Paris
Petticoat – Wijde tulen rok, werd gedragen onder een rok om deze boller te laten staan.
Piet Paris Nederlandse mode-illustrator. Geboren in 1962. Meneer Paris wordt vaak door ons genoemd, dus daarom verdient hij een plekje in onze lijst.
The September Issue Documentaire over het reilen en zeilen op de Vogue redactie tijdens de ontwikkeling van het septembernummer. (Favoriete scène: Anna Wintour eist dat de buik van een cameraman wordt geretoucheerd.)
Vogue Modetijdschrift opgericht in 1892 door Arthur Baldwin Turnure. Vogue is in de laatste honderd jaar uitgegroeid tot het populairste tijdschrift van de wereld.
Yves Saint Laurent
Yves Saint Laurent (1936-2008) Franse modeontwerper van het gelijknamige Franse modehuis, bekend van het mondriaan jurkje en het vrouwenpak
Lieve mannen, we hopen dat we jullie hiermee wat op weg geholpen hebben. Mode kan best ingewikkeld zijn, dat snappen wij zelfs!
Missen jullie nog een paar woorden op de lijst? Laat het ons weten, dan leggen we je met alle plezier (onder het genot van een drankje) uit wat je nog niet snapt...
Goedemorgen fashionista’s! Het weer is niet fantastisch vandaag, maar dat weerhoudt ons er niet van om lekker te dromen over de fifties. Trek je Marilyn Monroe jurk aan, ga buiten staan zodat je jurk omhoog waait en voel je helemaal fabulous à la fifties!
dit soort corseletten verwerkte Dior in zijn wijde rokken
Na de Tweede wereldoorlog kreeg de mode eindelijk weer ademruimte, couturiers werden verlost van het strakke korset dat hen zeven jaar lang had benauwd. In 1947 introduceerde Christian Dior de new look. Het silhouet van deze collectie was totaal anders dan de vormen van de voorgaande jaren. De taille en de heupen werden weer extreem benadrukt, net als in de tijd van rond 1900. Helaas voor de vrouw werden corseletten verwerkt in kleding, waardoor de taille compleet werd ingesnoerd. Het mag er misschien heel mooi uitzien, maar een man moest eens weten hoeveel pijn vrouwen lijden voor die wespentaille. De rokken werden heel wijd, tot ongenoegen van velen. Wijde rokken worden alleen maar wijd als je veel stof gebruikt en stof was schaars, want de hele wereld krabbelde op uit een oorlog. Toch zwichtten ook critici uiteindelijk voor de new look, want tegen trends kun je je nu eenmaal niet verzetten wanneer ze definitief hun plek in het modebeeld hebben gevonden. De economie leefde langzaam weer op en dus werden de rokken korter, zoals we in voorgaande artikelen al een paar keer hebben gezien. Na 1950 kwam de rok zelfs tot tien centimeter boven de knie. Om de verandering compleet te maken kregen de stoffen weer kleur en werden onder de rokken tulen petticoats gedragen. De outfits van de wederopbouw straalden positivisme en vrijheid uit in vergelijking met de sobere, saaie ensembles van de oorlogsjaren.
Dior's New Look in 1947
actrice Katherine Hepburn in een broek die haar lengte accentueert
De rok die korter werd was geen nieuws, maar de broek die nu ook voor vrouwen werd ontworpen wel. Misschien dat designers (en vrouwen) eindelijk het licht hadden gezien. Broeken zitten nu eenmaal comfortabel en zijn praktischer dan rokken. Door de introductie van de broek in het modebeeld ontstonden hele nieuwe silhouetten. De new look benadrukte vooral de taille en de rondingen van de vrouw, terwijl de broek juist de lengte en het slanke lichaam accentueert.
typische fifties foto: klein hoedje met een vogel en veel dure sieraden
Omdat het goed ging met de economie en ook omdat het haar weer tot op de schouders viel, werden de hoeden groter. Bij de new look van Christian Dior hoorden grote flaphoeden, die het hoofd en ook het gezicht helemaal bedekten. Ook hele kleine hoedjes bleven een trend, meestal met een veer of een vogeltje als decoratie. Over accessoires was een duidelijke afspraak. De oorlog was voorbij, dus accessoires moesten en vooral rijk, glimmend en duur uitzien. Het doe-het-zelven was voorbij, ‘geld moet rollen’ was het nieuwe motto. Ook was het belangrijk dat accessoires dezelfde kleur/stijl hadden.
Audrey Hepburn
De jaren na de wederopbouw zijn de jaren van grote actrices als de Audrey Hepburn, Marilyn Monroe en Grace Kelly. Deze dames hebben veel invloed gehad op ontwerpers en daarmee ook op de kledingstijl van menig vrouw. Audrey Hepburn verscheen aan het begin van de jaren ’50 voor het eerst in Vogue. De bekendste film waarin ze speelde is ‘Breakfast at Tiffany’s’, een film die gaat over een meisje in New York dat op zoek is naar liefde. Het verhaal heeft niet veel omhanden, maar de outfits uit de film zijn inmiddels legendarisch. Een van de outfits die Audrey droeg heeft jarenlang meegereisd met een tentoonstelling over haute couture. Mevrouw Hepburn is mede bekend en geliefd geraakt doordat Cecil Beaton, toentertijd editor in chief van Vogue, zo lovend over haar was. De look en stijl van Audrey Hepburn zijn in de jaren ‘50 veelvuldig gekopieerd. Vrouwen verfden hun haar zwart, lieten een pony knippen en lieten zich inspireren door de simpele, maar toch elegante stijl van Audrey Hepburn.
Marilyn Monroe in 'Some like it hot'
Marilyn Monroe had Vogue eigenlijk niet eens nodig om bekend te worden. Éénmaal, in 1956, verscheen ze in het magazine. Daarna speelde ze in talloze films, waaronder ‘some like it hot’, waarin Marilyn in de bekende witte jurk poseert op het windrooster. Ook Marilyns looks zijn door veel vrouwen geïmiteerd.Sexy kleding, vooral wijde jurken en rokken, stonden hierbij centraal. Ook de bedroom eyes, de make-up look die Marilyn altijd droeg, werden populair.
Grace Kelly is vooral bekend geworden als prinses Gracia van Monaco. Maar voordat Grace prinses werd, was ze bekend als actrice en model. Het gerucht gaat dat de prins van Monaco liever met Marilyn Monroe wilde trouwen, maar toen die weigerde nam hij ‘genoegen’ met Grace Kelly. Grace is meerdere malen verschenen in Vogue, waaronder in 1955, met de beroemde Grace-Kelly rol. Deze haardracht was toen erg populair en beleeft op moment weer een revival. Voor de leken onder ons: een tutorial om te leren hoe je je eigen Grace Kelly rol, ook bekend als de French twist, kunt maken.
Het eind van de jaren ’40 en het begin van de jaren ’50 stonden totaal in het teken van wederopbouw. De mode bekwam langzaam van de schok van de oorlog en nieuwe trends zagen het licht. Vooral de new look van Christian Dior beïnvloedde sterk het modebeeld aan het begin van de jaren ’50. Tegen 1955 namen filmsterren het inspiratiestokje over van de designers. Audrey Hepburn, Marilyn Monroe en Grace Kelly hadden een grote invloed op de mode en het schoonheidsideaal.
We zijn alweer beland aan het eind van de jaren ’50 en dat betekent.... op naar de sixties!
Nadat we invloedrijke redacteuren en fotografen hebben besproken is het nu natuurlijk tijd voor de modellen. Zonder knappe koppies en lange benen is de Vogue natuurlijk nergens! We hebben voor jullie zes modellen geselecteerd.
Twiggy Dit alom bekende model is al eerder voorbijgekomen op onze blog, ze verdient echter wel wat persoonlijke aandacht. Twiggy Lawson werd geboren in Noord-Londen op 19 september 1949. Midden jaren zestig, toen ze nog maar zestien jaar was, werd ze wereldberoemd. Zoals jullie konden zien was ze onvoorstelbaar dun. Mevrouw Lawson staat bekend als het eerste supermodel! Vandaag de dag werkt ze als zangeres en ontwerpt voor bijvoorbeeld M&S. Tot voor kort was ze jurylid bij America's Next Topmodel. (Afbeelding is de cover van oktober 1967)
Talisa Soto Dit model is speciaal geselecteerd om de naam van één van ons te eren: Talisa! Miriam Soto, zoals ze eigenlijk heet, is geboren in Brooklyn, 27 maart 1967. Ze werd bekend als zowel actrice als model. Een rol als 'Bond Girl' Lupe Lamora in de James Bond film Licence to Kill (1989) maakte haar wereldberoemd. (Afbeelding is de cover van augustus 1984)
Carla Bruni Carla Bruni is de First Lady van Frankrijk. Ze werd geboren in Turijn, 23 december 1967. Op haar vijfde verhuisde ze naar Frankrijk. Op twintigjarige leeftijd verdiende ze al miljoenen met haar modellenwerk. Ze was zeker niet vies van affaires met mannelijke beroemdheden zoals Mick Jagger, Eric Clapton en Donald Trump (succesvolle Amerikaanse zakenman). (Afbeelding is de cover van augustus 1993)
Cindy Crawford Cindy Crawford werd op 17-jarige leeftijd ontdekt door een plaatselijke fotograaf. Ze was finaliste in Elite Model Management's Look of the Year Competition. Alvorens naar New York te verhuizen om als model te werken, studeerde ze iets natuurkundigs (wat wij waarschijnlijk nooit zouden begrijpen). Op dit moment woont ze samen met haar man en twee kinderen in Malibu. (Afbeelding is de cover van januari 1987)
Lara Stone Al op 14-jarige leeftijd werd Miss Stone ontdekt in de Parijse metro door een modellenscout. Lara komt oorspronkelijk uit het Nederlandse Mierlo en verhuisde op haar zestiende naar Parijs. Haar internationale naam dankt ze aan haar Britse vader. Vanaf 2006 (na een contract te hebben getekend bij IMG, een modellenbureau) begon het balletje pas echt te rollen. Ze heeft shows gelopen voor zo'n beetje elk groot merk.
Freja Beha Erichsen Freja is een Deens model die ondertussen in de modewereld bekend staat als the rebel girl. We kunnen niet veel informatie over haar vinden maar voor diegenen die geïnteresseerd zijn... ze heeft schoenmaat 39! Hieronder een filmpje van Freha Beha Erichsen voor Valentino.
Voor ons is het bekijken van deze modellen puur genot, vrouwelijke schoonheid op het hoogste niveau! Elk jaar kent wel zijn eigen supermodel. Na een tijd is modeland weer toe aan frisse gezichten. Vogue is en blijft natuurlijk een modeblad en kan nooit zonder modellen.
Hebben jullie al gegeten? Wij in ieder geval wel! Als fashionable dessert gaan we voor een coup de forties met een vleugje fifties erop. Enjoy!
De jaren ’40 zijn op te delen in twee stukken: de oorlogsjaren (van 1940 tot 1945) en de jaren van wederopbouw (1947 tot 1955). De modetrends die we gaan doorlopen vallen dus eigenlijk niet allemaal binnen de forties, maar ook voor een deel binnen de fifties. Omdat het een beetje saai is om een ellenlang stuk te lezen, schrijven we over ieder deel een apart artikel.
sobere, praktische kleding
De Tweede Wereldoorlog duurde, zoals we allemaal weten, van 1940 tot 1945 in Nederland en van 1939 tot 1945 in Engeland. In 1947 was de oorlog eindelijk ook afgelopen in de rest van de wereld. De oorlogsjaren eisten hun tol en net als het leven van vele wereldburgers stond de mode even stil. Modetrends veranderden weinig tot niet. Hoeden waren nog steeds versierd met veren en decoraties en stonden scheef op het hoofd. Vaak droegen vrouwen om het hoofd een hoofddoek of een tulband. Designers speelden vooral in op wat het volk nodig had: eenvoud en functionaliteit. Rokken waren lang en simpel, hetzelfde gold voor mantels.
De schaarste van stoffen zorgde voor een impuls van de creativiteit. Aangezien er weinig nieuws te koop was moesten vrouwen zelf het initiatief nemen tot het maken van elegante kleding. In Engeland werd de ‘Fashion Group of Great Britain’ opgericht. Deze groep organiseerde shows waarin nieuwe kleding, gemaakt van oude kleding, werd geshowd. Zo zou de Britse vrouw inspiratie op kunnen doen om haar versleten kleding te vermaken tot een nieuwe, elegante en vooral modieuze verrijking voor haar garderobe. Zo kwam het dat jurken vaak van twee verschillende stoffen werden gemaakt. Uit versleten kleding werden namelijk de bruikbare stukken stof geknipt, maar omdat de bruikbare stukken vaak niet genoeg waren voor een geheel nieuw kledingstuk, moesten stoffen van verschillende kledingstukken bij elkaar gevoegd worden. Een bewijs van de vindingrijkheid van ‘de mens is oorlog’ is het feit dat trenchcoats werden genaaid van oude lakens die waterdicht waren gemaakt, iets wat overigens ook al gebeurde tijdens de Eerste Wereldoorlog. Gek genoeg waren trenchcoats in die tijd bedoeld voor mannen, terwijl ze nu vooral door vrouwen gedragen worden. Ook werden kousennaden op de enkels getekend, zo leek het net of de persoon in kwestie een echt pantykousje droeg. Omdat accessoires ook niet in overvloed aanwezig waren, fabriceerden vrouwen tassen uit verschillende materialen. Touw, hout en resten leer werden gebruikt om mooie tassen van te maken. Op het moment dat schoenen niet meer verkrijgbaar waren leerden de oorlogsvrouwen zelfs hoe ze hun eigen schoeisel in elkaar moesten zetten.
trenchcoat voor de man: hier gedragen door Humphrey Bogart in de film Casablanca
moderne uitvoering van Burberry's traditionele trenchcoat
Dita von Teese met een forties look: grove krullen en de rode,verleidelijke lippen waar we allemaal van dromen, ook wel bekend als de Burlesque look
De oorlogsvrouwen wachtten natuurlijk allemaal vol ongeduld op de terugkeer van hun geliefden van het front. Daarom was het not done om er lomp bij te lopen en te treuren, ook voor de gewone vrouw. Elegantie stond namelijk nog steeds, net zoals tijdens de voorgaande decennia, hoog in het vaandel. Het gebrek aan kleding zorgde hierbij wel voor een probleem. Ter compensatie besteedden vrouwen veel tijd aan hun haar en make-up. Lippenstift was een must, omdat mooie rode lippen iedere outfit opleuken en elke man verleiden. (en natuurlijk ook een beetje omdat lippenstift heel schaars was tijdens de oorlog, maar ach, dat is bijzaak J) Vanaf het eind van de thirties lieten fashionista’s hun haar weer groeien. Zo ontstond de mogelijkheid om het haar te krullen met krulspelden. Iedereen kent wel het grappige beeld van oma die elke avond naar bed gaat met krulspelden in een haarnetje. Nu lachen we daar om, maar in de oorlogsjaren was een haarnetje meer regel dan uitzondering.
De eerste helft van de jaren '40 was geen pretje. Soberheid en functionaliteit namen de plaats van vernieuwing en esthetiek in. Toch brachten de oorlogsjaren ons ook positieve veranderingen. Vrouwen werden veel creatiever met hun kleding en leerden hoe je van oude kleding nieuwe juweeltjes kunt naaien.
Als laatste een sneek peak naar het volgende modetijdperk:
Droog je ogen, er zijn beter tijden (lees: trends) in aantocht!
Zoals beloofd... de fotografen! Uit een enorm aantal hebben we deze twee toppers gekozen. Foto's van deze twee fotografen zijn erg vaak te zien op de cover of in spraakmakende shoots. Enjoy!
Mario Testino
Señor Testino is geboren in Lima, Peru. Nadat hij in 1976 zijn studie in Peru voltooid had, vertrok hij naar Londen om een carrière in de fotografie te beginnen. Over zijn privéleven is hij niet erg openhartig, vandaar deze beperkte informatie. Het werk van Mario Testino is wereldberoemd. Zijn werk verscheen onder andere in Vogue, Vanity Fair en V. Ook merken zoals Dolce and Gabbana, Calvin Klein, Gucci, Versace, Estee Lauder en Miu Miu zijn vastgelegd door Mario. Zijn werk is verschenen in maar liefst negen boeken. In 2002 werd de expositie 'Portraits' in the National Portrait Gallery in Londen tentoongesteld. Tot de dag van vandaag is deze expositie de meest succesvolle tentoonstelling van het museum. De tentoonstelling reisde de hele wereld rond, van Milaan tot aan Tokyo. Na al dit goede werk kunnen prijzen niet uitblijven. Hij is onder andere beloond met een eredoctoraat van de University of the Arts in Londen. Ook heeft hij enkele koninklijke opdrachten gekregen van bijvoorbeeld de Prince of Wales, Prins Harry, Prince William maar ook Willem-Alexander en Maxima! Gelukkig heeft Mario Testino het hart op de goede plek. Hij heeft bijvoorbeeld the Elton John Aids Foundation, Aid for Aids, Sargent Cancer Care en the Naked Heart Foundation gesteund.
Voor ons blijft señor Testino gewoon één van de beste fotografen van Vogue op dit moment. Je hoeft maar in zijn archief rond te neuzen en je begrijpt het. Zijn foto's stralen klasse uit met een vleugje sex-appeal en mysterie.
Claude Virgin Claude Ambrose Virgin is geboren in Atlanta, Georgia op 8 juni 1928. Hij is twee keer getrouwd maar ook twee keer gescheiden. Aan zijn twee huwelijken hield hij wel een dochter en twee zonen over. Hij verhuisde naar New York om te werken als fotograaf. Claude werd beïnvloedt door de art director van Harper's Bazaar Alexey Brodovitch. Meneer Virgin ging aan de bak als assistent van de fotograaf Louis Faurer. De Britse Vogue bracht hem naar Londen. Tijdens een diner met de toenmalige editor Audrey Withers vroeg ze aan hem 'What are you going to do for us?' Waarop hij antwoordde: 'Lots of brass! I'm going to put a lot of brass on these girls. Make them look very brassy!' (even voor de duidelijkheid, met brass bedoelde hij juwelen). Gek genoeg had zijn werk weinig 'brassiness'. Het was elegant, modellen werden duidelijk neergezet als grown-ups. Claude werd één van de hardstwerkende fotografen en stond bekend om zijn uitbundigheid (wat persoonlijkheid betreft). Wat hem bijzonder maakt voor ons is dat de vrouwen op zijn foto's allure uitstralen, een zekere maat van zelfverzekerdheid.
Van boven naar beneden: Mario Testino himself, Mario's nieuwste cover voor Vogue met Freja Beha Erichsen, foto van Maggi Eckardt door Claude en Vogue Cover maart 1960 door Claude. (Helaas hield Claude Virgin er niet van om zelf op de foto te staan met als gevolg dat wij hem niet kunnen showen aan jullie)
Beide fotografen werken voornamelijk in de modewereld. Zodra je in die wereld zit is het moeilijk over te schakelen naar bijvoorbeeld natuurfoto's. Het vak modefotograaf zal uitdagend blijven omdat je altijd op zoek gaat naar het 'nieuwe' en de trends die je vast moet leggen elke keer weer veranderen.
Vandaag begon het echte leven weer: huiswerk, saaie lessen en neuspeuterende leraren nestelden zich opnieuw in onze hersenpan. Tijd voor een great escape. Daarom vervolgen we vandaag onze reis door de wonderlijke wereld die mode heet en ontsnappen we aan de dagelijkse sleur. (die helaas na één enkele dag alweer toe heeft geslagen.) Genoeg pessimisme, lees, leer en geniet van de thirties!
We laten de roerige jaren ’20 achter ons en belanden in een diepe economische crisis. In 1929 stort de beurs van Wallstreet in en is het gedaan met de uitbundige kledij van de Roaring Twenties. De mode van die tijd kwam ook in een dal terecht. Saaie kleuren, simpele patronen en deprimerende vormen domineren het begin van de thirties. Zoals ons inmiddels algemeen bekend is worden de rokken langer naarmate het slechter gaat met de economie. De jaren ’30 waren hierop geen uitzondering. De rokken, jurken en mantels werden weer gezoomd onder de knie. Tot zover geen bijzonderheden, er is alleen één dingetje: hoe langer de kleding, hoe ingewikkelder de patronen. Lange rokken zijn moeilijker om te maken, omdat de zwaarte van de stof er dan -sneller dan bij korte rokken- voor zorgt dat het model lelijk valt. Als gevolg van de meer ingewikkelde patronen werd kleding dus duurder.
Tijdens een crisis gaan we allemaal dromen. Wat zou ik kopen als ik rijk was? En wat spreekt in zulke tijden meer tot de verbeelding dan wat filmsterren dragen?Onder andere Marlene Dietrich en Jean Harlow inspireerden couturiers.
De Duitse actrice Marlene Dietrich in haar mannenpak van Yves Saint Laurent
Marlene Dietrich was de eerste filmster die op de rode loper verscheen in mannenpak. Haar kledingstijl werd veelvuldig gekopieerd door de gewone vrouw. Chanel pikte veel graantjes mee van het succes van Marlene Dietrich, ondanks het feit dat Dietrich liever pakken van Yves Saint Laurent droeg. Coco Chanel maakte al jaren tweedpakjes voor vrouwen, met succes, maar Marlene Dietrich’s kledingstijl zorgde voor een extra impuls van de verkoopcijfers. Ook Yves Saint Laurent heeft jarenlang pakken voor vrouwen ontworpen, die bekend stonden om hun slanke snit.
Sekssymbool Jean Harlow
Ook Jean Harlow was een grote inspiratiebron voor de looks van vele fashionvictims tijdens de jaren ’30. Jean Harlow was totaal het tegenovergestelde van Marlene Dietrich. Waar Marlene Dietrich weinig huid bloot liet, showde Jean Harlow al haar vrouwelijke rondingen in blote niemendalletjes. Jean Harlow was het ultieme sekssymbool van de jaren ’30. (eat your heart out, miss Monroe)
Niet alleen filmsterren waren de grote inspiratiebron voor de fashionista (zou dat woord in die tijd ook al bestaan hebben?). Steeds meer couturiers showden hun collectie tijdens een modeshow. (Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen werd dit initiatief voor het eerst genomen door een medewerker van onze favoriete Vogue.) De shows van grote modehuizen inspireerden vrouwen en er ontstonden nieuwe trends. Het was niet langer nodig om je rondingen te verstoppen onder vormeloze kleding. Langzaam kroop de economie uit een diep dal en het zelfde gebeurde met de modetrends. Kleding zag er niet meer zo sober en saai uit vanaf 1934.
Langzaam en heel voorzichtig werd de taille weer benadrukt, soms doordat kleding getailleerd werd, soms door een riem te dragen om de middel. Op de tekeningen en zwart-witfoto’s van die tijd kun je goed zien dat de taille niet weg geëvolueerd was in die korte tijd, hij was gewoon goed verborgen en dus toch bewaard gebleven. Couturiers besloten om de taille voorgoed terug te brengen in hun collecties en voortaan werd kleding slanker gesneden, zodat de prachtige zandloper van het vrouwenlichaam weer benadrukt kon worden.
Hoedje schuin op het hoofd en een mantel
met een grote, opvallende kraag
In de loop van de jaren dertig werden de sobere crisishoedjes steeds verder aangekleed. Veren en andere versiersels kregen hun plek op de hoofddeksels van couturiers en het hoedje werd scheef op het hoofd gedragen. Ook werden grote, opvallende kragen op mantels een rage aan het eind van de jaren dertig. Soms werd een grote strik genaaid op een blouse, zodat de bovenkant van het kledingstuk sterk benadrukt werd. In het verlengde van het benadrukken van de bovenkant van het kledingstuk werden de mouwen hoger; kap- en pofmouwen werden een trend, onder andere in mantels en jurken. Ook prints en dessins vonden hun thuis in het modebeeld van de jaren ’30. Vooral ruitjes en bloemetjes werden populair.
De jaren 30 sluiten we af met een opgelucht gevoel. We hebben de economische crisis overleefd, een modecrisis voorkomen en er zijn fantastische ontwerpen gemaakt die ons modebeeld nog steeds beïnvloeden. Hierboven zie je rechts een tekening uit de 30's en links een foto uit de collectie van Dior van 2010. De jaren 30 hebben nog altijd invloed op de mode zoals je ziet.
We kunnen het niet laten om nog een jullie nog een heerlijk dessert te serveren. Deze tutorial helpt je om je eigen 30's look à la Marlene Dietrich te creëren!
Talisa Soto
Carla Bruni is de First Lady van Frankrijk. Ze werd geboren in Turijn, 23 december 1967. Op haar vijfde verhuisde ze naar Frankrijk. 
Cindy Crawford
Lara Stone
Het werk van Mario Testino is wereldberoemd. Zijn werk verscheen onder andere in Vogue, Vanity Fair en V. Ook merken zoals Dolce and Gabbana, Calvin Klein, Gucci, Versace, Estee Lauder en Miu Miu zijn vastgelegd door Mario. Zijn werk is verschenen in maar liefst negen boeken.
Na al dit goede werk kunnen prijzen niet uitblijven. Hij is onder andere beloond met een eredoctoraat van de University of the Arts in Londen. 
Claude Ambrose Virgin is geboren in Atlanta, Georgia op 8 juni 1928. Hij is twee keer getrouwd maar ook twee keer gescheiden. Aan zijn twee huwelijken hield hij wel een dochter en twee zonen over.
Gek genoeg had zijn werk weinig 'brassiness'. Het was elegant, modellen werden duidelijk neergezet als grown-ups. Claude werd één van de hardstwerkende fotografen en stond bekend om zijn uitbundigheid (wat persoonlijkheid betreft). Wat hem bijzonder maakt voor ons is dat de vrouwen op zijn foto's allure uitstralen, een zekere maat van zelfverzekerdheid. 
