In de jaren ´50 krabbelde de economie langzaam weer op in de VS en dat kun je duidelijk opmaken uit de reclame van die tijd. (de reclame in Europa kwam iets later op gang, omdat de economie daar pas later opkrabbelde) Er kwam meer vraag naar allerlei producten, omdat mensen meer geld te besteden hadden. Primaire goederen, zoals voedingsmiddelen, werden beter verkocht, maar ook de verkoop van luxegoederen groeide gestaag.
 |
| Hillman Minx Saloon Car |
Omdat er steeds meer nieuwe merken op de markt kwamen, hadden adverteerders moeite om hun product te onderscheiden van gelijksoortige producten. De adverteerders in Vogue vonden een eigen manier om hun stijlbewuste lezeressen aan te trekken. Voor elk product kwam een fashionable uitgave. Er was één soort auto die echt Vogue was, namelijk Hillman Minx saloon car. De sigaretten die Vogue lezeressen rookten werden door Vogue zelf geproduceerd onder dezelfde naam. Deze producten werden populair, omdat ze de naam Vogue kregen en door modellen en actrices werden aangeprezen. Lezeressen in die tijd namen de Vogue-waarheid aan als de echte waarheid. Zo werden vele producten die Vogue promootte een rage.
Vakantie, een bijzondere vorm van consumeren, werd ook steeds populairder. Juist omdat op vakantie gaan een luxe was, werden vakanties en verre reizen in Vogue gepromoot. Vakantie was namelijk iets stijlvols en bijzonders, dus zeker belangrijk voor de lezeres van het magazine. Celebrities werden ingehuurd om landen te promoten, bijvoorbeeld de Brit Noel Coward, die Jamaica aanprees in reclamecampagnes. Het feit dat de oorlog is afgelopen zie je ook aan de reclames. Als voorbeeld nemen we weer een reclame van Coca Cola. Kun je je het vorige plaatje nog herinneren? Hierop komt een soldaat terug van de oorlog en wacht zijn vrouw hem op met een lekker koud flesje Coca Cola. Op deze foto is de kamer wat sober ingericht, de man draagt zijn soldatenpakkie en zijn vrouw draagt een simpele jurk zonder poespas. Als we deze advertentie vergelijken met de advertentie die tien jaar later uitkwam, zien we veel verschillen. Om te beginnen is de kamer veel rijker aangekleed dan tien jaar daarvoor. De schilderijen hebben een gouden rand, er is een televisie in de kamer en de ornamenten in het plafond zien er duur uit. De mensen lachen breeduit en hebben een flesje Coca Cola vast. In de vorige advertentie stond de cola juist op de achtergrond en stonden de mensen centraal. Op plaatje 2 zie je duidelijk dat dit omgedraaid is: Coca Cola speelt de hoofdrol en niet de oorlog.
 |
 |
 |
| Salvador Dali voor Elgin American |
Tegen het eind van de jaren '50 waren reclamecampagnes een deel van Vogue geworden. Fotografie had de tekening bijna voorgoed verslagen. Toch hielden de klassieke haute couturedesigners vast aan de tekening. René Gruau, een mode- illustrator, werd bijvoorbeeld nog steeds ingehuurd door Dior en Jean Cocteau, een kunstenaar, tekende de campagnes van beautymerk Elizabeth Arden. (Een beautygoeroe die we natuurlijk allemaal kennen, of zouden moeten kennen, van haar ‘eight hour cream’.) Ook Salvador Dali, die je misschien wat bekender in de oren klinkt dan eerder genoemde tekenaars, tekende reclameberichten.
De jaren '50 stonden vooral in het teken van de opbloeiende economie. Mensen kregen meer te besteden en hierop speelden adverteerders in. Psychologie werd voor het eerst gebruikt in de reclamewereld. Adverteerders geloofden dat de 'domme' consument met hun verkooppraatjes in de maling genomen kon worden, een fenomeen dat vandaag de dag nog steeds actueel is. De jaren '50 verschillen dus qua reclametechniek helemaal niet zo veel als we denken, adverteerders snapten toen ook al dat de consument makkelijk over te halen is met mooie plaatjes en goede praatjes.
