Goede voornemens... meer bloggen

We zullen eerlijk zijn tegen jullie. Onze blog kent pieken en dalen. Wij doen er alles aan om dit te voorkomen maar helaas niet altijd met succes. Bezigheden zoals examens leren, honden uitlaten, kerstcadeaus openmaken, familie bezoeken, voorbereiden op kerstgala, huiswerk maken, sporten en sociale contacten onderhouden zorgen ervoor dat wij ons niet constant met de blog bezig kunnen houden. Wij hopen u hiermee voldoende op de hoogte gesteld te hebben! Dan nu het goede nieuws... het Parijse maccaron-merk Ladurée gaat make-up maken! Het kan nog even duren voordat het te koop is maar het komt er wel. Heb jij ook leuke nieuwtjes zoals het feit dat je chanel lipstick voor kerst hebt gekregen (even een persoonlijk voorbeeld), je naar de kapper bent geweest en een nieuwe coupe hebt (ook een persoonlijk voorbeeld... Happy New Hair) of heb je tijdens kerst de liefde van je leven ontmoet (helaas geen persoonlijk voorbeeld), laat het ons weten! Nogmaals onze nederige excuses en alvast een gelukkig nieuw jaar. 

What's for dinner?

Door keiharde regen op de fiets vanochtend was een regenbroek helaas niet te vermijden. Het gevolg hiervan was echter dat ik met een kokerrok en regenbroek moest gaan fietsen, deze combinatie is zeker niet aan te raden. Op de terugweg was er helaas een meningsverschil met de fiets waardoor ik prompt om mijn derrière gevallen ben. Hierdoor is mijn kokerrok tot mijn grote spijt niet meer intact en zit er een pleister op mijn achterwerk. Na deze rampspoed verdien je niks anders dan eten. Zoals mijn moeder altijd zei als ik weer eens gevallen was 'We plakken er een snoepje op'. (uit ervaring kan ik je vertellen dat het werkt!). Dus mensen, probeer mij te troosten door te vertellen wat er vanavond op jullie bord ligt. En onthoud: drive safe!

The devil and the angel

Invloedrijke personen


Fotografen, modellen, celebrities en natuurlijk redacteuren. Zonder hen geen Vogue. Stel je voor hoe het tijdschrift eruit zou zien zonder bijvoorbeeld Mario Testino en Kate Moss! Sommige mensen kunnen nou eenmaal niet zonder Vogue, maar Vogue kan zeker ook niet zonder een aantal mensen.


Anna Wintour
Als je aan invloedrijke personen denkt, dan denk je aan Anna Wintour. Deze ietwat onaardig overkomende vrouw (we houden het netjes) met haar strakke bob is hét gezicht van de tijdschriftenwereld. Anna Wintour komt uit Londen (3 november 1949). Dat ze moderedactrice is, is eigenlijk bepaald door haar vader, Charles Wintour, die redacteur was bij de Evening Standard (Amerikaanse krant). Toen Anna een keer een beroepskeuzetest moest invullen zei haar vader 'Vul gewoon moderedacteur in'. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst ging ze aan de slag bij Harper's en Queen, voor haar het begin in de mode industrie. Vervolgens ging ze naar Harper's Bazaar in New York. Na nog een carrière bij Viva en Savvy belandde ze bij Vogue waar ze tot nu toe nog steeds werkt.
Toen Anna nog jong (en misschien minder ondoorgrondelijk) was, kreeg ze van haar oma het tijdschrift Seventeen, voor haar het hoogtepunt van de maand. Haar familie 'onder andere haar twee broers, 1 zus en dochter' amuseren zich om haar werk. Dat mode zo serieus wordt genomen is voor hun onbegrijpelijk. 
Anna is natuurlijk geen lieverdje (denk maar aan The devil wears Prada, waar de hoofdredactrice verdacht veel trekjes van Anna bevat). Maar waar zou Vogue zijn zonder haar? Zij zorgt ervoor dat elke dag weer honderden mensen meehelpen om het tijdschrift tot een wereldwijd succes te maken. 


Grace Coddington
Grace Coddington is creative director bij Vogue. Mevrouw roodhardige Coddington komt uit Noord-Wales. Noord-Wales is moeilijk bereikbaar voor Vogue met als gevolg dat Grace drie maanden oude Vogues moest lezen. Toen in het tijdschrift een advertentie verscheen voor een modellenwedstrijd van Vogue, voelde Grace zich geroepen om mee te doen. Ze deed mee en won. In '59 verscheen haar eerste modellenfoto, vanaf toen werd ze full-time model. Na een auto-ongeluk (op 26 jarige leeftijd) was haar gezicht beschadigd en kon ze geen modellenwerk meer blijven doen. 
De volgende stap in haar carrière was werken bij de Engels Vogue als aankomend redactrice. Na 20 jaar zag ze haar kans schoon en ging bij de Amerikaanse Vogue werken in New York. Anna Wintour en Grace Coddington begonnen tegelijk bij de Amerikaanse Vogue.
De voorkeur van Grace licht bij zachte kleuren en een ietwat bewogen beeld in plaats van het veel voorkomende strak en helder. Volgens haarzelf is ze achtergebleven... 'Ik ben nog steeds romantisch'. 
Neem deze tip aan van Grace: 'Val nooit in slaap in de auto. Blijf kijken want wat je ziet kan je inspiratie geven'. 


 Nu we Anna en onze favoriet Grace besproken hebben gaan we door met de geschiedenis van invloedrijke personen rondom het tijdschrift Vogue. Veel informatie die je hierboven ziet komt van de documentaire The September issue... zeker een aanrader. Vooral het stukje waarin Anna de buik van de cameraman op een foto wil laten retoucheren. Kijk nou zelf... moet dat buikje echt weg? Wat een lacher.  


Van boven naar beneden:
Anna Wintour met André Leon Talley, een jonge Anna Wintour,
een jonge Grace Coddington, Grace Coddington, de foto met de cameraman en de trailer van The September Issue. 

Wishlist

Sinterklaas zit weer lekker onder de zon nadat hij in onze schoen Mode van A tot Z (van Piet Paris, echt een aanrader), kookboek voor maccarons en meer heeft gelegd. Gelukkig hebben we de Kerstman in het verschiet. Wat wij nog wensen? Wat niet eigenlijk. Sowieso deze snor haarclip!

What's for lunch?

Het is al weer even geleden dat het onderwerp eten voorbij gekomen is! Daar moet natuurlijk verandering in komen. Om een excuus te bedenken om er nu al over te kunnen praten is het vandaag niet What's for diner maar What's for lunch. Ben jij van plan een overheerlijke sandwich te maken, het perfecte ei te bakken (wat overigens een kunst apart is) of ga je je misselijk eten aan de laatste pepernoten en chocoladeletters? Bij ons op het menu: broodje kroket! Het is misschien een beetje fout, maar overheerlijk. Mosterd, mayonaise of naturel... u zegt het maar. Laat ons weten wat jij gaat eten of misschien heb je nog leuke/lekkere ideeën? 

The art of Vogue covers maar dan anders

Hoe belangrijk de cover van Vogue is heb je hopelijk al door. Met de cover trek je aandacht, nieuwsgierigheid en herkenning. Omdat dit zo belangrijk hebben wij de covers dan ook uitgebreid besproken. Helaas wordt dit bericht het laatste in de reeks The Art of Vogue covers. Dus voor de laatste keer... 



Augustus 1981, door Snowdon. De bruiloft van Lady Diana Spencer en Charles (juli 1981) is de gebeurtenis van het jaar. Vogue kan natuurlijk niet achterblijven en maakt een speciale editie genaamd the day of the wedding met foto's van het toekomstige paar. Lady Diana ontpopt zich tot een waar stijlicoon en zal nog enkele keren te zien zijn op de cover van Vogue. 
Hiernaast een zeldzaam geval voor Naomi Campbell: ze lacht! Je kunt zeggen over haar wat je wilt maar om zo lang in het modevak te blijven is een kunst apart. De meeste modellen zijn na een paar jaar weer afgeschreven maar Naomi had tot voor kort nog regelmatig opdrachten. 

Maart 1993, door Corinne Day. Dit is heel bijzonder, de eerste Vogue cover van Kate Moss. Er zullen er nog veel volgen voor Miss Moss. De prijzen van de kleren die te zien zijn op de cover stijgen. Het bustier dat ze hier draagt kost 1900 pond, dat is wel iets anders dan die 100 pond van het jurkje dat Anjelica Huston droeg op de cover van januari 1974. Hiernaast is de meest recente cover van Kate voor Vogue. 

Juli 1999, door Mario Testino. Men neme twee schattige modellen, twee leuke bikinibroekjes, een zonnetje en een leuke lach. Men late het vastleggen door Mario Testino... en uw zomer kan beginnen! De mate van helderheid is vergelijkbaar met de helderheid die we tegenwoordig gewend zijn. De indeling van de kopjes over de thema's die besproken worden zijn ook niet vreemd voor ons. Kortom: rond het jaar 2000 is de Vogue cover vergelijkbaar met die van nu.

December 2006. Joepie, Vogue bestaat 90 jaar en dat wordt gevierd met een cover vol met oude kiekjes. Hier komt duidelijk naar voren hoe de cover veranderd is. Van geschilderd naar gefotografeerd, van een hele drukke compositie naar enkel een model en van model naar celebrity.
Hiernaast is een cover van Mario Testino met Natalia Vodianova. Censuur? Wat is dat? Een beetje bloot wordt niet geschroomd bij Vogue. 

Ook Nederlandse modellen mogen niet ontbreken op de cover van Vogue. De bekende Lara Stone en Doutzen Kroes zijn zeker Vogue-waardig. Alle vier de covers zijn van de jaren 2009-2011.

Hopelijk is je horizon wat Vogue covers betreft verbreed! Alles is voorbij gekomen op de covers. Van schilderen tot fotograferen, van verzonnen dames naar modellen en van modellen naar celebrities (let op! Het verschil tussen moel en celebrity is niet heel groot). Er zijn altijd favoriete kunstenaars die terugkeren: Lepape, Helen Dryden, Benito, Mario Testino en David Bailey. Niet getreurd op onze blog komt nog superveel informatie over Vogue maar het hoofdstuk covers is gesloten. Wat vond je van alle covers? Let us know!

perfection isn't everything, is it?

Vanaf de jaren ’40 maakte reclame een grote verandering door. Tekeningen werden steeds minder gebruikt en in de jaren ’60 voorgoed verslagen door de fotografie. Hier en daar in het blad verschenen nog tekeningen, maar alle grote reclamecampagnes werden voortaan gefotografeerd. De trend die gezet was in de jaren ’40, namelijk het gebruiken van celebrities in reclamecampagnes, zette door. Bekende mensen waren hét middel bij uitstek om allerlei producten aan te prijzen vonden de adverteerders. Ze hadden gelijk, want vandaag de dag worden nog steeds vele bekende mensen gevraagd voor reclamecampagnes de verkoopcijfers een boost te geven.



70's reclame



Vanaf de jaren ’70 gaat reclame steeds meer lijken op de reclame die we nu kennen. Ze neemt steeds de gedaante aan van de trends op dat moment, op het gebied van kleding, interieur en lay-out. Logisch natuurlijk, want adverteerders proberen een zo trendy mogelijk beeld voor te schotelen aan de consument. In de jaren ’70 zie je bijvoorbeeld heel veel kapsels à la  Farrah Fawcett (een Amerikaanse actrice), enorme omhoog geföhnde haren, in de advertenties verschijnen. We moeten nu heel hard lachen om die kapsels, maar vroeger was het hartstikke hip om je haar zo te föhnen. Kijk maar eens terug naar oude foto’s van je ouders, dan zul je precies dezelfde kapsels tegenkomen… De geföhnde kapsels maken op dit moment hun comeback, dus misschien zien we jou volgend jaar met een Farrah Fawcett coup-troep.

Iedereen kent de reclame van het afwasmiddel Dreft die op dit moment vaak op televisie komt. ('Ik koop bijna nooit Dreft') Deze reclame laat eigenlijk precies de ontwikkeling zien die ook plaatsvond in Vogue. Om ons verhaal dus extra te illustreren kun je hier het filmpje van Dreft bekijken.

We laten de jaren ’80 en ’90 even voor wat ze zijn qua adverteren, omdat er steeds maar kleine verschillen zijn met voorgaande jaren. We gaan nu dus kijken naar de hedendaagse Vogue, die van augustus 2011 om precies te zijn. We kiezen niet expres voor dit nummer van Vogue, we hebben gewoon een recente uitgave gepakt om uit te pluizen. Deze Vogue nemen we als voorbeeld voor de reclame van nu.

Als je het blad openslaat is het eerste wat je opvalt reclame, reclame en nog eens reclame. Vroeger in de jaren ’20 telde Vogue niet eens meer dan honderd pagina’s. Nu moet je eerst honderd pagina’s reclame door, voordat je een stukje tekst tegenkomt. Naar onze mening is dat ontzettend irritant, maar deze advertenties maken het wel mogelijk om een duur blad als Vogue te produceren. Modellen, fotografen en andere professionals inhuren kost ontzettend veel geld en dat geld komt voornamelijk van grote merken die adverteren in Vogue. Na het openslaan van het blad valt ons op dat de reclamecampagnes van nu veel meer poespas hebben dan die van vroeger. Vroeger zag je een vrouw zitten op een bankje en lachen. Gewoon what you see is what you get. Nu heeft elke advertentie een eigen stijl. Aan advertenties op zich zou je al moeten kunnen zien over welk merk het gaat. En dan hebben we het dus niet over de merknaam die groot in beeld staat, maar over de stijl die naar voren komt.

Laten we een voorbeeld geven om het duidelijker te maken. Dolce en Gabbana maakt altijd reclames waar veel mensen tegelijk op staan, al jaren lang. De mensen lachen niet, doen allemaal iets anders en brengen met z’n allen een groot deel van de kledingcollectie in beeld. Bij Chanel daarentegen, staat altijd maar één persoon op de foto, hooguit twee. De stijl van de foto’s is heel sober en het model is standaard chique in Chanelstijl (tweed jasje, tweed rokje) aangekleed. Deze twee manieren van adverteren zijn verschillend, maar beiden doeltreffend, omdat iedereen bij het zien van de foto al weet om welk merk het gaat.



Dolce & Gabbana



Chanel





Zeker de helft, misschien zelfs meer, van Vogue staat vol met reclame. Mooie foto’s, dat zeker, maar wat meer tekst zou toch op z’n plaats zijn, vooral omdat ons favoriete blaadje zo goedkoop niet is. Wat verder opvalt aan de reclame is de perfectie van alle modellen. Fotoshop wordt bij elke foto gebruikt, niemand ontkomt daaraan, zelfs de meest prachtige modellen niet. Kleuren worden wat helderder gemaakt, haren en lippen voller, benen, taille, armen (alles) wat slanker. Geen enkel plaatje dat in Vogue verschijnt is realistisch. Volgens Anna Wintour wordt Vogue hier mooier van, volgens critici wordt de rest van de wereld er slechter van. Het surrealistische beeld van de perfecte mens dat keer op keer wordt geschetst kan schadelijk zijn voor de gezondheid van lezeressen. Ziektes die we allemaal kennen zoals anorexia, boulimia en depressie liggen op de loer. Maar Anna heeft gelijk. We kijken liever naar een mooi plaatje dan naar een net iets minder mooi plaatje.

Op Youtube zijn veel filmpjes te vinden die een schokkende transformatie laten zien die door middel van fotoshop is bereikt. Dit filmpje laat precies zien hoe een model dat van zichzelf mooi is, nog mooier wordt gemaakt met behulp van de computer.

Wij zouden het vooral heel erg leuk vinden als modellen meer zouden lachen op een foto. Echte schoonheid zit van binnen, maar een glimlach maakt je dag weer goed.

We zetten de kenmerken van vroeger en nu tegenover elkaar, ter vergelijking.

revlon nu

revlon '40s

     Jaren’40  

                                                                      

·         Getekende reclame                                    

·         Modellen met maat 40/42                   

·         Veel tekst in beeld                                       

·         Ingetogen kleding                                       

      ·         Ieder merk maakte gelijksoortige          

reclame

·         What you see is what you get

   Nu

·         Gefotografeerde advertenties

·         Magere modellen

·         Weinig tekst

·         Uitdagende kledingstijl

·         Elk label heeft zijn eigen reclamestijl

·         Fotoshop overal aanwezig

We zijn aan het einde van de geschiedenis van de reclame

gekomen. De ontwikkelingen zullen nooit stoppen en over 10 jaar

is er nog veel meer om over te schrijven. Toch sluiten wij dit

hoofdstuk nu af. We gaan namelijk verder met iets veel leukers, iets wat ons modepopjes veel meer boeit:

de modetrends die de afgelopen decennia de revue hebben

gepasseerd. We are exited, what about you?                                          

The art of Vogue covers maar dan anders

Vogue covers na 1940


Over covers na 1940 is geen specifieke informatie te vinden. De enige kenmerken die we aan die tijd kunnen verbinden zijn:
- het overheersende gebruik van fotografie. Later wordt dit zelfs de enige techniek die gebruikt wordt.
- daarnaast zien we een toename van het aantal celebrities op de cover.
Er zitten natuurlijk grote verschillen in een cover uit 1950 en een cover uit 1980. De fotografie ontwikkelt zich met als gevolg dat de kleuren helderder worden. Ook kunnen foto's bewerkt worden, waardoor aan alle wensen voldaan kan worden. Om toch een goed beeld te geven van de covers na 1940 laten we van elk decennium één of meerdere covers zien. 

Oktober 1945, door art director James de Holden-Stone. De oorlog is ten einde en Vogue heeft geen passende cover voor de editie van oktober. James (art director van die tijd) heeft de juiste oplossing: een vredige, strakblauwe hemel. De blauwe hemel weerspiegelt de 'nieuwe' vrijheid. 

 Augustus 1957, door Norman Parkinson. Een verleidelijke, jonge vrouw. Het roken van een sigaret laat de vrouw uitdagend overkomen. Rokende vrouwen was vroeger volledig getolereerd. Deze cover staat gelijk aan een overdosis paars!

Juni 1962, door David Bailey (Engels fotograaf, geboren in 1938) en model Jean Shrimpton (die in totaal op vier covers schittert). Ze is het bekendste Britse model van de jaren '60. Deze cover belooft de mooiste zomer volgens Vogue zelf. Over die zomer maken wij ons geen zorgen maar de enorm gestroomlijnde vorm van de wenkbrauw wel! 
Hiernaast zie je nog een andere cover met Jean Shrimpton. 
Hé Christian Diorhoed, waar ga je met Jean naar toe?

Januari 1974, gemaakt door David Bailey. Is dat nou een jonge Manolo Blahnik? Ja, juistt! Samen met model Anjelica Huston staat hij het nieuwe jaar te vieren op een strand in Corsica. Anjelica draagt een jurk van Bruce Oldfield voor een schamele 100 pond! Wat koop je daar tegenwoordig nog voor?


Hopelijk heb je aan de hand van dit beeldmateriaal een idee gekregen van de covers uit de jaren 1940-1980! Volgende keer natuurlijk meer.

Advertising in the fifties

In de jaren ´50 krabbelde de economie langzaam weer op in de VS en dat kun je duidelijk opmaken uit de reclame van die tijd. (de reclame in Europa kwam iets later op gang, omdat de economie daar pas later opkrabbelde) Er kwam meer vraag naar allerlei producten, omdat mensen meer geld te besteden hadden. Primaire goederen, zoals voedingsmiddelen, werden beter verkocht, maar ook de verkoop van luxegoederen groeide gestaag.



Hillman Minx Saloon Car



Omdat er steeds meer nieuwe merken op de markt kwamen, hadden adverteerders moeite om hun product te onderscheiden van gelijksoortige producten. De adverteerders in Vogue vonden een eigen manier om hun stijlbewuste lezeressen aan te trekken. Voor elk product kwam een fashionable uitgave. Er was één soort auto die echt Vogue was, namelijk Hillman Minx saloon car. De sigaretten die Vogue lezeressen rookten werden door Vogue zelf geproduceerd onder dezelfde naam. Deze producten werden populair, omdat ze de naam Vogue kregen en door modellen en actrices werden aangeprezen. Lezeressen in die tijd namen de Vogue-waarheid aan als de echte waarheid. Zo werden vele producten die Vogue promootte een rage.

Vakantie, een bijzondere vorm van consumeren, werd ook steeds populairder. Juist omdat op vakantie gaan een luxe was, werden vakanties en verre reizen in Vogue gepromoot. Vakantie was namelijk iets stijlvols en bijzonders, dus zeker belangrijk voor de lezeres van het magazine.  Celebrities werden ingehuurd om landen te promoten, bijvoorbeeld de Brit Noel Coward, die Jamaica aanprees in reclamecampagnes.



Het feit dat de oorlog is afgelopen zie je ook aan de reclames. Als voorbeeld nemen we weer een reclame van Coca Cola. Kun je je het vorige plaatje nog herinneren? Hierop komt een soldaat terug van de oorlog en wacht zijn vrouw hem op met een lekker koud flesje Coca Cola. Op deze foto is de kamer wat sober ingericht, de man draagt zijn soldatenpakkie en zijn vrouw draagt een simpele jurk zonder poespas. Als we deze advertentie vergelijken met de advertentie die tien jaar later uitkwam, zien we veel verschillen. Om te beginnen is de kamer veel rijker aangekleed dan tien jaar daarvoor. De schilderijen hebben een gouden rand, er is een televisie in de kamer en de ornamenten in het plafond zien er duur uit. De mensen lachen breeduit en hebben een flesje Coca Cola vast. In de vorige advertentie stond de cola juist op de achtergrond en stonden de mensen centraal. Op plaatje 2 zie je duidelijk dat dit omgedraaid is: Coca Cola speelt de hoofdrol en niet de oorlog.









Salvador Dali voor Elgin American

Tegen het eind van de jaren '50 waren reclamecampagnes een deel van Vogue geworden. Fotografie had de tekening bijna voorgoed verslagen. Toch hielden de klassieke haute couturedesigners vast aan de tekening. René Gruau, een mode- illustrator, werd bijvoorbeeld nog steeds ingehuurd door Dior en Jean Cocteau, een kunstenaar, tekende de campagnes van beautymerk Elizabeth Arden. (Een beautygoeroe die we natuurlijk allemaal kennen, of zouden moeten kennen, van haar ‘eight hour cream’.) Ook Salvador Dali, die je misschien wat bekender in de oren klinkt dan eerder genoemde tekenaars, tekende reclameberichten.

De jaren '50 stonden vooral in het teken van de opbloeiende economie. Mensen kregen meer te besteden en hierop speelden adverteerders in. Psychologie werd voor het eerst gebruikt in de reclamewereld. Adverteerders geloofden dat de 'domme' consument met hun verkooppraatjes in de maling genomen kon worden, een fenomeen dat vandaag de dag nog steeds actueel is. De jaren '50 verschillen dus qua reclametechniek helemaal niet zo veel als we denken, adverteerders snapten toen ook al dat de consument makkelijk over te halen is met mooie plaatjes en goede praatjes.

The art of Vogue covers

Afscheid nemen doet pijn, ook in dit geval. Het zal de laatste keer zijn dat de jaren 1900-1940 besproken worden op onze blog. Geniet dus voor de laatste keer van de heerlijke lucht van stoffige, oude Vogue covers!

1936-1940

In de jaren '30 worden de covers vrijer. De creaties waren meer schetsmatig en soms werden de namen van de makers weggelaten.

Eric (illustrator, vanaf 1925 'staff illustrator') is de leider van de jaren '30. Met hem is het mode met een hoofdletter M op de covers. Dit wordt snel opgevolgd door Benito, Bérard (1902-1949, was artiest, illustrator en designer) en René Willaumez (1900-1979, oorspronkelijk frans maar werkte ook in Amerika en Engeland als illustrator). 

Salvador Dali maakt een ontwerp voor de cover, ongeveer twee maanden voordat de tweede oorlog uitbreekt.

Van tijd tot tijd verschijnen er vreemde covers (vreemd: abstracte verbeeldingen i.p.v. vrouwelijke taferelen), gemaakt door onbekenden in de ontwerperswereld. Twee voorbeelden hiervan zijn New England Christmas van Dale Nochols in 1938 en een vrijheidsbeeld in de stijl van Benito door Witold Gordon (Poolse illustrator, geboren rond 1880). Daar komt bij dat één derde tot de helft van de covers verzorgd wordt door fotografen. Het tijdperk van geschilderde covers begon langzaam af te lopen.

Dat was het dan. Vanaf nu zullen de covers veel gaan veranderen. Er zullen meer beroemdheden op de cover schitteren en fotografie is de overheersende techniek. Kijk nog een keer goed, maar niet getreurd want je bent altijd welkom om het lekker terug te lezen in plaats van cold turkey af te kicken

Van boven naar beneden:
Pierre Roy (april 1937), René Bouché (mei 1939), ontwerp van Salvador Dali, Horst (augustus 1940, model Lisa Fonssagrives) en Benito (juni 1939)

Wat zouden we toch zijn zonder make-up?

Tijdens de jaren ’40 werden er ondanks de woedende oorlog ook nog ‘gewone’ advertenties gepubliceerd. Op deze plaatjes werd vooral reclame gemaakt voor make-up, panty’s en kleding. Foto’s gebruiken voor advertenties werd in de jaren ’30 vooral gezien als slechte smaak, men gaf tot die tijd de voorkeur aan tekeningen, maar in de jaren ’40 werden foto’s toch steeds populairder.

Merken kwamen tot de conclusie dat het slim was om celebrities te gebruiken om producten te promoten. Esther Williams, een Amerikaanse actrice en professioneel zwemster, promootte badkleding en hielp hiermee de verkoopcijfers naar een hoogtepunt.

Merle Oberson (1911-1979),een bekende Amerikaanse actrice tijdens de jaren '40, was model voor Maybelline, een make-up merk dat in onze tijd nog steeds razend populair is. Ter vergelijking van deze ouderwetse beautyadvertentie zetten we er een advertentie van 2011 van Maybelline naast.



Merle Oberson voor Maybelline





Adriana Lima voor Maybelline



Er zijn heeeeeeeel veel verschillen zoals je ziet. De kleuren van de advertentie van nu zijn veel feller en contrasterender dan de prent van Merle Oberson. De oude advertentie is heel simpel, een paar woorden, kort maar krachtig zullen we maar zeggen. De reclame van nu, met Adriana Lima (maar die had je natuurlijk al lang herkend), heeft veel meer tekst. Wat het meest opvallende verschil is, is dat het woord 'Maybelline' helemaal niet aanwezig is op de foto van Merle Oberson en enorm afgebeeld staat in de foto van nu. Ondanks dat het er weinig zijn, hebben we wat overeenkomsten kunnen vinden. Zo is de vrouw op beide foto's een brunette, iets wat vaak voorkomt in reclames van Maybelline. Het model kijkt niet recht in de camera, wat ook ongebruikelijk is voor advertenties.

Waar we vooral versteld van stonden is dat er in de jaren ’40 ook al corrigerend ondergoed bestond. Het onderschrift dat hoort bij het plaatje hieronder luidt: ‘Slimmer? But she isn’t, darling! She’s wearing a Parisienne FLEXEES beneath that travelling costume!’ Deze advertentie kwam uit in 1940! Weer wat geleerd vandaag! Mijn oma kocht dus ook al corrigerend ondergoed. En ik maar denken dat dat iets van de laatste 20 jaar was?!

Als laatste willen we jullie nog even een leuk filmpje laten zien dat gemaakt werd in de jaren ‘40. Vroeger werden namelijk ook al beautytutorials gemaakt! (Korte uitleg van een beautytutorial: een filmpje waarin kort en bondig wordt uitgelegd hoe je een bepaalde look kunt creëren.) Check de enorme laag plamuur die het meisje op haar gezicht smeert…

Wat vind jij van deze tutorial? Let us know!