Vanaf de jaren ’40 maakte reclame een grote verandering door. Tekeningen werden steeds minder gebruikt en in de jaren ’60 voorgoed verslagen door de fotografie. Hier en daar in het blad verschenen nog tekeningen, maar alle grote reclamecampagnes werden voortaan gefotografeerd. De trend die gezet was in de jaren ’40, namelijk het gebruiken van celebrities in reclamecampagnes, zette door. Bekende mensen waren hét middel bij uitstek om allerlei producten aan te prijzen vonden de adverteerders. Ze hadden gelijk, want vandaag de dag worden nog steeds vele bekende mensen gevraagd voor reclamecampagnes de verkoopcijfers een boost te geven.
 |
| 70's reclame |
Vanaf de jaren ’70 gaat reclame steeds meer lijken op de reclame die we nu kennen. Ze neemt steeds de gedaante aan van de trends op dat moment, op het gebied van kleding, interieur en lay-out. Logisch natuurlijk, want adverteerders proberen een zo trendy mogelijk beeld voor te schotelen aan de consument. In de jaren ’70 zie je bijvoorbeeld heel veel kapsels à la Farrah Fawcett (een Amerikaanse actrice), enorme omhoog geföhnde haren, in de advertenties verschijnen. We moeten nu heel hard lachen om die kapsels, maar vroeger was het hartstikke hip om je haar zo te föhnen. Kijk maar eens terug naar oude foto’s van je ouders, dan zul je precies dezelfde kapsels tegenkomen… De geföhnde kapsels maken op dit moment hun comeback, dus misschien zien we jou volgend jaar met een Farrah Fawcett coup-troep.
Iedereen kent de reclame van het afwasmiddel Dreft die op dit moment vaak op televisie komt. ('Ik koop bijna nooit Dreft') Deze reclame laat eigenlijk precies de ontwikkeling zien die ook plaatsvond in Vogue. Om ons verhaal dus extra te illustreren kun je hier het filmpje van Dreft bekijken.
We laten de jaren ’80 en ’90 even voor wat ze zijn qua adverteren, omdat er steeds maar kleine verschillen zijn met voorgaande jaren. We gaan nu dus kijken naar de hedendaagse Vogue, die van augustus 2011 om precies te zijn. We kiezen niet expres voor dit nummer van Vogue, we hebben gewoon een recente uitgave gepakt om uit te pluizen. Deze Vogue nemen we als voorbeeld voor de reclame van nu.
Als je het blad openslaat is het eerste wat je opvalt reclame, reclame en nog eens reclame. Vroeger in de jaren ’20 telde Vogue niet eens meer dan honderd pagina’s. Nu moet je eerst honderd pagina’s reclame door, voordat je een stukje tekst tegenkomt. Naar onze mening is dat ontzettend irritant, maar deze advertenties maken het wel mogelijk om een duur blad als Vogue te produceren. Modellen, fotografen en andere professionals inhuren kost ontzettend veel geld en dat geld komt voornamelijk van grote merken die adverteren in Vogue. Na het openslaan van het blad valt ons op dat de reclamecampagnes van nu veel meer poespas hebben dan die van vroeger. Vroeger zag je een vrouw zitten op een bankje en lachen. Gewoon what you see is what you get. Nu heeft elke advertentie een eigen stijl. Aan advertenties op zich zou je al moeten kunnen zien over welk merk het gaat. En dan hebben we het dus niet over de merknaam die groot in beeld staat, maar over de stijl die naar voren komt.
Laten we een voorbeeld geven om het duidelijker te maken. Dolce en Gabbana maakt altijd reclames waar veel mensen tegelijk op staan, al jaren lang. De mensen lachen niet, doen allemaal iets anders en brengen met z’n allen een groot deel van de kledingcollectie in beeld. Bij Chanel daarentegen, staat altijd maar één persoon op de foto, hooguit twee. De stijl van de foto’s is heel sober en het model is standaard chique in Chanelstijl (tweed jasje, tweed rokje) aangekleed. Deze twee manieren van adverteren zijn verschillend, maar beiden doeltreffend, omdat iedereen bij het zien van de foto al weet om welk merk het gaat.
 |
| Dolce & Gabbana |
 |
| Chanel |
Zeker de helft, misschien zelfs meer, van Vogue staat vol met reclame. Mooie foto’s, dat zeker, maar wat meer tekst zou toch op z’n plaats zijn, vooral omdat ons favoriete blaadje zo goedkoop niet is. Wat verder opvalt aan de reclame is de perfectie van alle modellen. Fotoshop wordt bij elke foto gebruikt, niemand ontkomt daaraan, zelfs de meest prachtige modellen niet. Kleuren worden wat helderder gemaakt, haren en lippen voller, benen, taille, armen (alles) wat slanker. Geen enkel plaatje dat in Vogue verschijnt is realistisch. Volgens Anna Wintour wordt Vogue hier mooier van, volgens critici wordt de rest van de wereld er slechter van. Het surrealistische beeld van de perfecte mens dat keer op keer wordt geschetst kan schadelijk zijn voor de gezondheid van lezeressen. Ziektes die we allemaal kennen zoals anorexia, boulimia en depressie liggen op de loer. Maar Anna heeft gelijk. We kijken liever naar een mooi plaatje dan naar een net iets minder mooi plaatje.
Op Youtube zijn veel filmpjes te vinden die een schokkende transformatie laten zien die door middel van fotoshop is bereikt. Dit filmpje laat precies zien hoe een model dat van zichzelf mooi is, nog mooier wordt gemaakt met behulp van de computer.
Wij zouden het vooral heel erg leuk vinden als modellen meer zouden lachen op een foto. Echte schoonheid zit van binnen, maar een glimlach maakt je dag weer goed.
We zetten de kenmerken van vroeger en nu tegenover elkaar, ter vergelijking.
 |
| revlon nu |
 |
| revlon '40s |
Jaren’40
· Getekende reclame
· Modellen met maat 40/42
· Veel tekst in beeld
· Ingetogen kleding
· Ieder merk maakte gelijksoortige
reclame
· What you see is what you get
Nu
· Gefotografeerde advertenties
· Magere modellen
· Weinig tekst
· Uitdagende kledingstijl
· Elk label heeft zijn eigen reclamestijl
· Fotoshop overal aanwezig
We zijn aan het einde van de geschiedenis van de reclame
gekomen. De ontwikkelingen zullen nooit stoppen en over 10 jaar
is er nog veel meer om over te schrijven. Toch sluiten wij dit
hoofdstuk nu af. We gaan namelijk verder met iets veel leukers, iets wat ons modepopjes veel meer boeit:
de modetrends die de afgelopen decennia de revue hebben
gepasseerd. We are exited, what about you?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten